بررسی سطح اینترلوکین-6 و سلول‌های التهابی ریه پس از اجرای یک دوره تمرینات تناوبی شدید و اقامت در محیط هایپوکسی

مقدمه: به‌نظر می‌رسد اثر تمرینات ورزشی بر ارتقای عملکرد جسمانی همیشه با تأثیرات مفید بر ارگان‌های داخلی بدن همراه نیست. تاکنون تأثیر تمرینات تناوبی شدید و هایپوکسی پس از آن، بر پارانشیم ریه بررسی نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هایپوکسی مزمن به‌دنبال یک دوره تمرین تناوبی شدید بر میزان التهاب ریه بود. روش بررسی: 24 سر موش صحرائی نر نژاد ویستار (سن 4 هفته، وزن 4±71 گرم) به‌صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند: کنترل 6 هفته (6=n)، تمرین 6 هفته (6=n)، کنترل 9 هفته (6=n) و گروه تعامل تمرین وهایپوکسی (6=n). برنامه تمرین ورزشی (دویدن بر روی نوارگردان) با سرعت 25 متر بر دقیقه شروع و با سرعت 70 متر بر دقیقه در پایان دوره خاتمه پذیرفت. در هر جلسه تمرین، رت‌ها به اجرای 10 تکرار دویدن شدید با مراحل استراحت 2 دقیقه‌ای در بین تکرارها پرداختند و نسبت مرحله کار- استراحت 1 به 2 بود. پس از 6 هفته تمرین تناوبی، رت‌ها در محیط هایپوکسی قرار داده شدند و به مدت3 هفته در آن جا نگهداری شدند. در پایان، جهت انجام آزمایش‌های ایمونوهیستوشیمیایی و استریولوژی بافت ریه خارج گردید. یافته‌ها: در گروه تمرین 6 هفته و گروه تعامل تمرین و هایپوکسی، میزان بافت لنفوئیدی اطراف برونش و برونشول، جمعیت ماکروفاژ و IL-6 نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار نشان داد (05/0p<). همچنین پس از 3 هفته قرارگیری در محیط هایپوکسی حجم فت لنفوئیدی اطراف برونش، جمعیت ماکروفاژ (001/0p<) و IL-6 (198/0p=) نسبت به گروه تمرین 6 هفته افزایش یافت. بحث و نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد یک دوره تمرین تناوبی شدید احتمالاً می‌تواند بافت ریه را ملتهب کند. همچنین احتمالاً قرارگیری در معرض هایپوکسی مزمن سبب تشدید اثرات التهابی تمرین شدید می‌شود.